Τροφή για σκέψη: Ο Κάιν - Ζοζέ Σαραμάγκου

Ο Κάιν - Ζοζέ Σαραμάγκου

Image: Clare Bloomfield / FreeDigitalPhotos.net

Για τον Σαραμάγκου, ο Θεός είναι ένας νάρκισσος, προικισμένος με μια εξαιρετικά ευέλικτη συνείδηση, που συμφωνεί μαζί του ότι κι αν κάνει αυτός. Ο Κάιν είναι ένας πρώιμος αντάρτης, στο τελευταίο μυθιστόρημά του. Η Βίβλος, η οποία κατά τον διάσημο νομπελίστα συγγραφέα, είναι ένα από τα πιο άγρια βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ (!) και δε θα έπρεπε να πέφτει ποτέ στα χέρια των παιδιών! (άκου τι μας μαθαίνουν από πιτσιρίκια...) Γι’ αυτό, λοιπόν, αποφάσισε να ξαναγράψει την ιστορία, με απρόβλεπτο τέλος!

Εξάλλου, "η ιστορία των ανθρώπων είναι η ιστορία της ασυνεννοησίας τους με το Θεό –ούτε αυτός καταλαβαίνει εμάς, ούτε εμείς εκείνον"...

Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του ο Σαραμάγκου ασχολείται με την αρχή του κόσμου, με τη δημιουργία των ανθρώπων και τους πρωτόπλαστους. Από τις πρώτες κιόλας σειρές του βιβλίου, φαίνεται η άποψή του για το Θεό. (Όταν ο κύριος, γνωστός επίσης ως θεός...) Όπως έχουμε ήδη πει, οι πρωτόπλαστοι έκαναν δύο παιδιά (και καλά...). Όταν, όμως, ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ και εξορίστηκε, ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να αυξάνεται και πληθαίνει. Από πού, όμως; Πως; Να από πού... Ο Σηθ, ο τρίτος γιος της οικογένειας, επρόκειτο να έρθει στον κόσμο μόλις εκατόν τριάντα χρόνια αργότερα (ποια Σάρα έκανε το «θαύμα» τότε;) όχι γιατί η εγκυμοσύνη της μητέρας του χρειαζόταν τόσο χρόνο για να αποπερατώσει την κατασκευή ενός νέου απογόνου, αλλά γιατί οι γονάδες του πατέρα και της μητέρας, είχαν καθυστερήσει περισσότερο από έναν αιώνα να ωριμάσουν και να αναπτύξουν ικανή αναπαραγωγική ισχύ. Όπως λέει και ο συγγραφέας, θα πρέπει να πούμε στους βιαστικούς πως η θεία εντολή γενηθήτω συνέβη μία φορά και τέλος (μία;) πως ένας άντρας και μια γυναίκα δεν είναι μηχανές που φτιάχνουν λουκάνικα (!)

Πριν από τον Σηθ ήρθαν στον κόσμο, με αμυδρή διαφορά χρόνου μεταξύ τους, πρώτα ο Κάιν και μετά ο Άβελ. (με τη γνωστή σε όλους μας κατάληξη!) […] Όσο για τον κύριο και τις σποραδικές του επισκέψεις, η πρώτη ήταν για να δει μήπως τυχόν ο Αδάμ και η Εύα είχαν προβλήματα στην οικιακή τους εγκατάσταση, η δεύτερη για να μάθει αν είχαν μάθει κάτι από την εμπειρία της αγροτικής ζωής και η τρίτη για να ενημερώσει πως δεν υπολόγιζε να επιστρέψει πολύ σύντομα, γιατί είχε να κάνει το γύρο και στους άλλους υπάρχοντες παραδείσους του ουράνιου διαστήματος. (πρωτόπλαστοι και βλακείες! Και τι πάει να πει είχε να κάνει το γύρο και στους άλλους παραδείσους; Αυτό ήταν που ήταν πάντοτε κοντά μας;) Και πράγματι επέστρεψε! (σε ημερομηνία που δεν καταγράφηκε) Και επέστρεψε γιατί; Για να εκδιώξει το ζεύγος από τον κήπο της εδέμ για το ανίερο έγκλημά του να φάει τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. (και που ήσουν κύριέ μου, εσύ, για να τους καθοδηγήσεις και να τους προστατέψεις; Τα «παιδιά» δε μαθαίνουν μόνα τους… τα προγραμματίζουμε και πορεύονται! Και αν εσύ δεν άντεξες το βάρος της «πατρότητας» και της «οικογένειας», εμείς πως θα τα καταφέρουμε θνητοί άνθρωποι… ε;) Και εγένετω προπατορικό αμάρτημα! (το οποίο δεν εξηγήθηκε ποτέ επαρκώς!) Ακόμη και κάποιος με τη στοιχειώδη ευφυΐα (όχι κοτζάμ πάνσοφος και αλάνθαστος!) γνωρίζει πως είναι προτιμότερο να είναι κάποιος ενήμερος από το να αγνοεί. Γιατί δε μπορείς να διακινδυνεύεις χωρίς να γνωρίζεις (ούτε εσύ αλλά ούτε κι ο τιμωρός σου) τις συνέπειες! Και εδώ έχει απαντήσει πολύ ωραία ο συγγραφέας βοά στους ουρανούς η απρονοησία του κυρίου, αφού, αν πραγματικά δεν ήθελε να φάνε απ’ τον εν λόγω καρπό, υπήρχε η εύκολη λύση, αρκεί να μην είχε φυτέψει το δέντρο (hellooooooooo!!) ή να το είχε βάλει αλλού, ή να το είχε περιφράξει με συρματόπλεγμα.

Όποιος διαβάσει το βιβλίο, μπορεί να μπερδευτεί με το χρόνο κι αυτό το εύκολο μπρος πίσω στα γεγονότα. Κάτι που δεν γνωρίζαμε (και γι’ αυτό απορούμε πως η Εύα έκανε παιδί στα εκατόν τριάντα!) είναι ότι ο Αδάμ έζησε μέχρι τα εννιακόσια τριάντα χρόνια (μαθουσάλας δηλαδή!) κι έφτιασε μέχρι τις μέρες του Λάμεχ, πατέρα του Νώε. Άρα είχε το χρόνο και την άνεση να κάνει τους γιους που έκανε κι ακόμα περισσότερους, αν είχε κέφι. (να τους κάνει είχε χρόνο, να τους προσέχει δεν είχε; Τι σκατά έκανε εννιακόσια τριάντα χρόνια; Ένα «πρόσεχε» δεν προλάβαινε να το πει;)

Τα παιδιά μας είναι εξίσου καλά ή εξίσου κακά με τα υπόλοιπα...
Οι «γονείς», όμως; Κι ας είναι πάνσοφοι...

Ο Κάιν - Ζοζέ Σαραμάγκου | Τροφή για σκέψη - Φοιτητική Ζωή - foititikizoi.gr

Αγανακτισμένοι...μέρα πρώτη

Ένα μαζεμένο κ θα σιωπήσω. Φέρε μαμάδες με παιδιά, παπούδες, πόντιους, βλαχους, βουνισιους, θαλασσινούς, τουμπιώτες, χαλκιδικιώτες...Φέρε τον φίλο οπαδό κ τον εριστικό φανατισμένο, το γείτονα που σε κοιτά στραβά, φέρε κ το φούρναρη με το σάπιο κέικ. Φέρε τον οδηγό του λεωφορείου, φέρε τον γιατρό σου, φέρε τον υπαλληλο που θα σε εξυπηρετήσει στο δημαρχείο, φέρε τον σκουπιδιάρη που σε κολλάει στο στενάκι στις 7.00 το πρωί. Φέρε μαρκαδόρους, χαρτιά, κιθάρες, σκηνές, σκυλιά φέρε κ καρεκλάκι.Φέρε εσένα. 
Αφιέρωσε το χρόνο σου να ακούσεις τους γύρω σου. Και στο fest για το youth capital τα ίδια λέγαμε στα πηγαδάκια. Τα ίδια λέμε δυο δυο, τρεις τρεις μεταξύ μας. Προς το παρόν πρέπει να μάθουμε. Να ανταλλάξουμε πληροφορίες, ιδέες, κουράγια. 
Σήκω κ πές τις σκέψεις σου. 
Θέλω να τις ακούσω. 
Θέλω να μάθω. 
Θέλω να σκεφτώ. 
Θέλω να βοηθήσω κ εγώ για να βρεθεί λύση. Να βρώ που χρωστάω, γιατί χρωστάω και ΑΝ ΧΡΩΣΤΑΩ. Θέλω να φωνάξω Α Α ΑΠΕΧΘΕΣ!
Θέλω κι εσένα μαζί. 
Θέλω τη γνώση σου πλάι στη φαντασία μου. 
Θέλω να δουλέψω, θέλω να πληρωθώ, θέλω να έχει κάποια αξία το χαρτί μου, θέλω να με νοσηλεύουν σα να ειμαι παιδί τους. 
Για αυτά όλα κ πώς θα γίνουν θέλω να μάθω. Απο εσένα γιατρέ, δικηγόρε, οικονομολόγε, εκπαιδευτικέ, σπουδαγμένε. Θέλω να μου μάθεις να δουλεύω το χωράφι και να φτιάχνω πραγματα. Αγαθά. Για μένα κ τους συμπολίτες μου. Θα βγω και στο δρόμο να τον κλείσω κ θα παλέψω αν μου επιτεθούν. Αλλά πρέπει να ξέρω απο τώρα τί θα κάνω μετά. Πρέπει να αλληλοεκπαιδευτούμε. Σε ό,τι μπορεί ο καθένας. Ούτε οι μπύρες πείραζαν χτες ούτε τα σουβλάκια. ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΣΑΛΟΝΙΚΑ. Δεν είναι αθήνα απέναντι απο τη βουλή ούτε Ισπανία. Εδώ όταν λέμε ξυπνάμε σημαίνει παίρνουμε τον φραπέ μας κ πάμε να μάθουμε. Εδώ θα μπορούσαμε να απεργήσουμε πανθεσσαλονικώς(omg) και να δουλεύουν μόνο νοσοκομεία. Μια βδομάδα πες. Δεν κινείται χρήμα σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη. Σκέψου το. 
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κ οι πολιτισμοί ίδιοι. Και γουστάρισα που στη μίμηση των Ισπανών κάναμε τη πληροφόρηση αρχαία αγορά με χαμόγελο. Έχω κι άλλα να πω αλλά δεν είναι της παρούσης. Συγγνώμη για τη μακρυγορία μου. ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ. ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ. Για να έχει κ ο μετανάστης να φάει κ ο Ελληναράς. Ευχαριστώ.


http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/05/blog-post_8971.html


Ίσως από τα πιο αληθινά και άμεσα κείμενα που διαβάσα...
Θέλουμε απλά πράγματα κι όχι φανφάρες!
Πράξεις που θα έχουν νόημα και αποτέλεσμα. όχι φωνές και φασαρίες, αλλά κουβέντα ο ένας με τον άλλο. το διπλανό, τον παραδιπλανό, τον άγνωστο, τον απόμακρο, τον φιλικό συνάνθρωπό μας. να συνεχιστεί όλο αυτό όπως ξεκίνησε.. στόμα με στόμα!

μπορεί άραγε να σβήσει ένα "χαμόγελο"?

"Όλοι ξέρουμε, συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια, δεν έχουν φαΐ και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε, λοιπόν κι αφήστε τα λόγια. Ας ενωθούμε κι ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά: αλβανάκια, άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. 
Αυτός ο σύλλογος θα λέγετε: ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. 
Ελάτε, λοιπόν, να βοηθήσουμε. Αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε"

Αυτό ήταν μόνο η αρχή...
Τα λόγια από το ημερολόγιο ενός 10χρονου, ο οποίος θέλησε να βοηθήσει άλλα παιδιά να βρουν το χαμόγελο. 
Και τα κατάφερε. Για πάρα πολλά παιδιά. Σήμερα, όμως, διαβάζω ότι ο Σύλλογος κινδυνεύει να κλείσει, λόγω έλλειψης πόρων. 


Αυτό ήταν το τέλος...?
Μπορεί ποτέ να σβήσει το χαμόγελο? Οποιοδήποτε χαμόγελο...





Υ.Γ. Υπάρχουν τρόποι για να βοηθήσουμε, αν θέλουμε..


http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=44&la=1

Ίσως ο πιο απλός να είναι ένα sms. Όλοι μας στέλνουμε δεκάδες sms κάθε μέρα... 
Στείλτε ένα μήνυμα στο 54020 (με τη λέξη ΧΑΜΟΓΕΛΟ ή XAMOGELO). 
Μπορεί η χρέωση να είναι μεγαλύτερη (2,46 €), το ΧΑΜΟΓΕΛΟ όμως θα είναι ακόμη μεγαλύτερο! Και στην καρδιά μας και στα πρόσωπα των παιδιών. Όλων των παιδιών...

baobabs

"Όταν ο Θεός φύτεψε το πρώτο Baobab αυτό συνέχισε να κινείται. Τότε ο Θεός το ξερίζωσε και το φύτεψε ανάποδα, με τις ρίζες του να βρίσκονται στον αέρα"

χάρη σε αυτό το θρύλο της Μαδαγασκάρης, το Baobab αποκαλείται μέχρι και σήμερα το ανάποδο δέντρο
Τα Baobab ανήκουν στο γένος Adansonia και είναι ένα από τα είδη της Μαδαγασκάρης που απειλούνται με εξαφάνιση. Το ύψος τους κυμαίνεται από 5 εώς 30 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κορμού τους μπορεί να φτάσει τα 12 μέτρα. Είναι υπεραιωνόβια δέντρα και μπορούν να ζήσουν για χιλιάδες χρόνια. Υπάρχουν διάφορα είδη αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι αυτό της Μαδαγασκάρης.

 

" -Είναι αλήθεια ότι τα αρνάκια τρώνε μικρούς θάμνους; 
  - Ναι, αλήθεια είναι.
  - Είμαι πολύ χαρούμενος!
Δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο σημαντικό το ότι τα αρνάκια μπορούν να φάνε μικρούς θάμνους. Αλλά ο μικρός πρίγκηπας πρόσθεσε:
  - Αυτό σημαίνει ότι τρώνε επίσης και baobabs;
Επεσήμανα στον μικρό πρίγκηπα ότι τα baobabs δεν ήταν μικροί θάμνοι, αλλά αντιθέτως, δέντρα τόσο μεγάλα, όσο τα κάστρα. Ακόμη κι αν έπαιρνε ολόκληρο κοπάδι απο ελέφαντες μαζί του, δεν θα μπορούσαν να φάνε ένα ολόκληρο baobab [...]
  - Πριν γίνουν τόσο μεγάλα, όμως, τα baobabs ξεκινούν από το να είναι μικρά.
  - Αυτό είναι αλήθεια, του είπα, αλλά γιατί θες το αρνάκι σου να φάει τα μικρά baobabs; [...]
Στον πλανήτη που ζούσε ο μικρός πρίγκηπας υπήρχαν -όπως σε όλους τους πλανήτες- καλά και κακά φυτά. Συγκεκριμένα, υπήρχαν καλοί σπόροι από καλά φυτά και κακοί σπόροι από κακά φυτά. Όμως, οι σπόροι είναι αόρατοι.  Κοιμούνται στο βαθύ σκοτάδι στην καρδιά της γης, μέχρι κάποιο από αυτά έχει την επιθυμία να ξυπνήσει. [...] υπήρχαν ορισμένοι τρομεροί σπόροι στον πλανήτη, ο οποίος ήταν το σπίτι του μικρού πρίγκηπα. Και αυτοί ήταν οι σπόροι των baobab. Το έδαφος του πλανήτη ήταν μολυσμένο από αυτούς τους σπόρους. Το baobab είναι κάτι που δεν μπορείς ποτέ να ξεφορτωθείς αν το παρατηρήσεις πολύ αργά. Εξαπλώνεται σε όλον τον πλανήτη. [...] Και μια μέρα μου είπε:
  - Πρέπει να κάνεις μια όμορφη ζωγραφιά, ώστε τα παιδιά εκεί που ζεις να μπορέσουν να δουν ακριβώς πως είναι όλα αυτά. Θα τους ήταν πολύ χρήσιμο αν θα ταξιδέψουν κάποια μέρα. Κάποιες φορές δεν πειράζει να αναβάλλεις κάποια δουλειά για μια άλλη μέρα. Όταν, όμως, έχεις να κάνεις με baobabs, αυτό πάντα σημαίνει καταστροφή. Ήξερα έναν πλανήτη ο οποίος κατοικούνταν από έναν τεμπέλη άνδρα. Αγνόησε τρεις μικρούς θάμνους... 
Όσο μου το περιέγραφε αυτό ο μικρός πρίγκηπας, έκανα μια ζωγραφιά αυτού του πλανήτη. [...]

  

Ίσως να με ρωτήσετε "Γιατί δεν υπάρχουν άλλες ζωγραφιές σ' αυτό το βιβλίο τόσο εντυπωσιακές και μαγευτικές όσο αυτή η ζωγραφιά με τα baobabs;" Η απάντηση είναι απλή. Προσπάθησα. Όμως δεν ήταν τόσο επιτυχημένες. Όταν έκανα τη ζωγραφιά με τα baobabs, ξεπέρασα τον εαυτό μου και εμπνεύστηκα από τη δύναμη της επείγουσας ανάγκης.

Ημίφως.... (στο μυαλό σου κοπελιά...έχεις αρχίσει να τα χάνεις! άναψε κανά φως να συνέλθεις!)

Μέσα στο ημίφως ως συνήθως

ταρταρούγα γυαλιά κόκκινα μαλλιά

μέσα στο ημίφως τσιγάρο αναμμένο

κι εγώ όπως πάντα εδώ περιμένω

κι εγώ όπως πάντα εδώ περιμένω

 

Αλλά εσύ κάτι έχεις

είσαι εδώ μα απέχεις

από μένα από σένα

από οικεία και ξένα

 

Μέσα στο ημίφως ως συνήθως

ταρταρούγα καρδιά κόκκινα φιλιά

μέσα στο ημίφως τσιγάρο σβησμένο

κι εγώ όπως πάντα κορμί διψασμένο

κι εγώ όπως πάντα κορμί διψασμένο

 

Αλλά εσύ κάτι έχεις

είσαι εδώ μα απέχεις

από μένα από σένα

από οικεία και ξένα

 

"Αλλά εσύ κάτι έχεις, είσαι εδώ μα απέχεις... "

μμμ... γιατί κάτι μου κάνει σε σχέσεις ανθρώπων; Και κυρίως ερωτικές; μμμ....και τώρα που το σκέφτομαι..γιατί ταυτίζομαι με αυτόν που είναι εδώ και ΔΕΝ απέχει;

Κάπως έτσι δεν είναι οι σχέσεις των ζευγαριών σήμερα; (ή, τουλάχιστον, έτσι παραπονιόμαστε ότι γίνεται...) Οι γυναίκες είναι εδώ, οι άνδρες απέχουν. και σε ποιο σπάνιες περιπτώσεις συμβαίνει και το αντίστροφο.

"Και εγώ όπως πάντα εδώ περιμένω" -καλός μαλάκας είσαι κι εσύ!- Υπάρχει λόγος να περιμένεις; Αξίζει τον κόπο; Το μαθαίνεις εκ των υστέρων.. (μην την ψάχνεις, στο 99% των περιπτώσεων η απάντηση είναι αρνητική!)

"Και εγώ όπως πάντα κορμί διψασμένο" -σε βλέπω να κορακιάζεις!-

Για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά; Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτή η ανισορροπία (μη το πω μαλακία) και να τρέχουμε σ' αυτούς που μας φτύνουν, ενώ συγχρόνως φτύνουμε αυτούς που τρέχουν για μας; Είναι όλα μέσα στο παιχνίδι της ισορροπίας στη φύση, του ζεν, του καλού και του κακού, ή φταίει απλά ο καβουρνιασμένος μας εγκέφαλος;

Αλλά μάλλον φτάνει με τις ερωτήσεις και το... μικρό μου παραλήρημα! Δεν θα βρούμε απόψε λύση στη θεωρία του γραμματόσημου (η οποία, οφείλω να ομολογήσω, κάνει διεθνή καριέρα! κανένας λαός και καμία φιλοσοφία δεν της γλίτωσε...)!!!

fairyland...

           Μια φορά κι έναν καιρό, στο όμορφο μικρό χωριό των νεραϊδών -το Fairyland- ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι. Έμενε μέσα σε μια κόκκινη τουλίπα, δίπλα στη νεράιδα που το φρόντιζε και το αγαπούσε πολύ! Όλα κυλούσαν ήρεμα και γαλήνια, ανάμεσα στα λουλούδια (πάρα πολλά λουλούδια! κρινάκια, τουλίπες, τριαντάφυλλα, πανσέδες, ορχιδέες...), κι από παντού "ξεφύτρωναν" μικρές χαριτωμένες νεραϊδούλες με τα όμορφα φτερά τους και τα αραχνοΰφαντα φορεματάκια τους, οι οποίες όλη την ώρα έπαιζαν, γελούσαν, τραγουδούσαν... Το μικρό κοριτσάκι όμως ήταν δυστυχισμένο... Μπορεί οι νεραϊδούλες να το πρόσεχαν, να το αγαπούσαν και να του πρόσφεραν τα πάντα, αυτό όμως δεν ήταν ευχαριστημένο... Το πρόβλημά του ήταν πως... δεν ήταν νεράιδα!

            Η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ διαφορετικό από τους υπόλοιπους... Κι ένιωθε πολύ άσχημα... Έκανε τα πάντα για να μοιάσει στις νεράιδες! Ώσπου μια μέρα, απογοητευμένο από τις αποτυχημένες προσπάθειές του να τους μοιάξει, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη νεραϊδοχώρα! Μάζεψε σε ένα φυλλαράκι τα λιγοστά πράγματά του και ένα βράδυ έφυγε χωρίς να το καταλάβουν! Πέρασε πολλές μέρες και νύχτες περιπλανώμενο στο δάσος. Φοβήθηκε, κρύωσε, πείνασε... μα περισσότερο από όλα ένιωσε μοναξιά! Δεν ήταν ποτέ ξανά μόνο του... Κι ήθελε την καλή του νεράιδα να το πάρει αγκαλιά... Στο τέλος χάθηκε.. Δεν ήξερε προς τα που να πάει, ούτε και πως να γυρίσει πίσω... Και περπατούσε συνέχεια...Πίσω στο Fairyland, οι νεράιδες μαράζωσαν, τα λουλουδάκια μαράθηκαν, δεν ακούγονταν πλέον τραγούδια και χαρούμενες φωνές, παρά μόνο ένα μονότονο, θλιβερό βουητό. Ήταν το κλάμα τους.. Τους έλειπε το κοριτσάκι... Γιατί δεν ήταν ένα απλό κοριτσάκι... Ήταν η βασίλισσά τους! Χωρίς αυτήν, το Fairyland θα εξαφανιζόταν!!

             Ξαφνικά, εμφανίστηκε το κοριτσάκι! Μετά από τόσους κύκλους στο δάσος, ο δρόμος του το έφερε πίσω στο χωριό... Όταν το αντίκρισε... κόντεψε να πεθάνει από τη στεναχώρια του! Έψαχνε να βρει τις νεράιδες.. Όταν πλησίασε, ήταν όλες τους νεκρές... Βρήκε την αγαπημένη του νεράιδα. Ήταν κάτασπρη και κρύα. Τα φτερά της είχαν χάσει το χρώμα τους.. είχαν γίνει γκρι.. ένα απαίσιο και ψυχρό γκρι! Ένα δάκρυ κύλησε από το μάγουλό του και έπεσε πάνω μάτια της νεράιδας.. Το κοριτσάκι δεν το κατάλαβε, όμως η νεράιδα άρχισε να αποκτά το χρώμα της, τα φτερά της ξαναγιναν μωβ, τα μάγουλά της απέκτησαν ξανά το ροδαλό τους χρώμα και μια φωνούλα ακούστηκε να λέει:

- Βασίλισσά μου... Γιατί μας εγκατέλειψες?

Το κοριτσάκι ξαφνιάστηκε, καθώς δεν είχε δει την αλλαγή της νεράιδας. Και απάντησε:

- Νεράιδα μου.. Συνήλθες? Συγγνώμη...Ένιωθα δυστυχισμένη γιατί ήμουν διαφορετική από σας, ήμουν ασήμαντη, και δεν το άντεχα! Αλλά χωρίς εσάς, είμαι πραγματικά δυστυχισμένη καλή μου νεράιδα... Μετάνοιωσα που έφυγα και θέλω να μείνω μαζί σας -ακόμη κι αν είμαι ασήμαντη-, αν με θέλετε ξανά πίσω...

- Δεν είσαι διαφορετική, είσαι ξεχωριστή! Το Fairyland είναι νεκρό χωρίς τη βασίλισσά του! Σε ευχαριστούμε που ξαναγύρισες!

Και τότε σηκώθηκαν όλες οι νεράιδες και υποκλήθηκαν στο κοριτσάκι, το οποίο τις κοιτούσε έκπληκτο.. δεν καταλάβαινε... δεν καταλάβαινε τη μεταμόρφωσή του.. Είχε μεταμορφωθεί σε μια πανέμορφη κοπέλα, με μεγάλα χρωματιστά φτερά και ένα στέμμα στο κεφάλι του... Το λουλούδια ξαναζωντάνεψαν και υποκλίθηκαν κι αυτά στο κοριτσάκι, το οποίο δεν έφυγε ποτέ ξανά από το Fairyland και από τις αγαπημένες του νεράιδες! Και δεν ξέχασε ποτέ τη φράση που του είπε η νεράιδα:

- Κανένας δεν είναι ασήμαντος και διαφορετικός! Είναι απλά ξεχωριστός!

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν...(μαλακίες)

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Κάποτε θα 'ρθουν (και πολλοί μάλιστα) να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν (δεν το συζητώ!) και πώς σε θένε (αυτό ειδικά θα στο πουν πάάάάάρα πολλοί)! Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί (4οο τα 'χουν βρε!), για να σε πείσουν (κι εσύ θα τσιμπήσεις, χαϊβάνι!)

Στο είπε όμως ο άνθρωπος...και συνεχίζει να το λέει: Έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί (κλειδαμπαρώσου δηλαδή) ψέματα λένε, θα σε πουλήσουν! Αλλά ακούς κανέναν εσύ; Δεν ακούς... ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό! Κι αφήνεις την πόρτα ορθάνοιχτη και μπαίνει όποιος θέλει. Και λέει ψέματα. Και σε πουλάει. Και σε πονάει. Και σε πατάει κάτω. Και σε εξαφανίζει... Κι εσύ μένεις εκεί! Να τον κοιτάς. Να μην αντιδράς. Να πονάς. Μην κλαις! Σου παίρνει το 'παιδί'... το αρπάζει και το ξεριζώνει από σένα... και το παίρνει μακριά.... Τρέξε! Κάνε κάτι... Αντέδρασε. Μην πιστεύεις το κάθε τι και τον καθένα... Όλοι σου λένε "σε θέλω", "σε χρειάζομαι", "σ' αγαπάω" μα κανείς δεν τα πιστεύει... Όλα είναι ένα καλοστημένο κόλπο μέχρι να σε ρίξουν. Μέχρι να σου πάρουν το 'παιδί' και να σε φορτώσουν αμφιβολίες, έννοιες, προβλήματα, φασαρίες... Μέχρι να χάσεις την αθωώτητα και την ξενοιασιά σου... Μέχρι να τους πεις "σε θέλω", "σε χρειάζομαι", "σ' αγαπάω"... Και να σου πουν "Άντε στο διάολο!"

...don't say you want me, don't say you need me, don't say you love me...

στο κάτω κάτω δε στο ζήτησε κανένας... μόνος σου το ξεκίνησες!

 

Μην αφήσεις ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΝ να πει ψέματα στο 'παιδί', να πουλήσει το 'παιδί', το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Κλείσε καλά την 'πόρτα' και υπερασπίσου το με νύχια και με δόντια. Όλα τα όμορφα πράγματα χάνονται όταν συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χάσει αυτό το παιδί. Κι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν αφήναμε το παιδί να μείνει έτσι, να μη μεγαλώσει!

"Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα..."



Υ.Γ. Μερικές σκέψεις που ξεφυτρώνουν κάθε φορά που ακούω Σιδηρόπουλο...

Η πτώση ενός μικρού «αγγέλου»…

Τον περιμένεις χρόνια. Τον λαχταράς. Ανυπομονείς να έρθει η μέρα που θα έρθει να σε βρει και κάνεις όνειρα… Και να που η μεγάλη στιγμή έφτασε! Ο άγγελός σου ήρθε! Τι καλύτερο από ένα όνειρο που γίνεται επιτέλους πραγματικότητα; Ένα άγγελος που έχει στα χέρια του μια αγκαλιά από σκέψεις, χαμόγελα, έννοιες, αμφιβολίες και πολλά άλλα όνειρα…

Ελπίζεις πως η έλευση του αγγέλου σου θα έχει τα ίδια αποτελέσματα και στους γύρω σου.. Τι ελπίζεις, δηλαδή, είσαι σίγουρη! Είναι η ώρα που και οι παραμικρές αμφιβολίες έχουν σβηστεί από το μυαλό σου. Πιστεύεις, μάλιστα, πως το ίδιο συμβαίνει και με το μυαλό και τις αμφιβολίες των άλλων. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένεις… Ο άγγελός σου δεν φέρνει το ίδιο χαμόγελο στους άλλους. Αντιθέτως, φέρνει θλίψη, σκέψεις, σκοτάδι…. Σκοτάδι στα μάτια, στα χείλη, στην καρδιά, στις λέξεις. «Και τι θα κάνεις τώρα;», «Πως θα τα καταφέρεις;», «Δεν μπορείς να τον φροντίσεις!» κι άλλες παρόμοιες σκοτεινές και μαύρες σκέψεις μεταμορφώνονται σε λόγια που διασχίζουν τη γέφυρα του μυαλού και καταλήγουν στη γλώσσα, ώσπου δίνουν ένα σάλτο και αποκτούν ήχο. Έναν ήχο βαρύ και πένθιμο, σα θλιβερή καμπάνα.

Κι αυτός ο ήχος της καμπάνας δε σταματάει να ακούγεται μέσα στο μυαλό σου. Τον ακούς για μέρες πολλές… Τον ακούνε και οι αμφιβολίες σου και ξανάρχονται στο προσκήνιο. Και πολλαπλασιάζονται. Και κατευθύνονται προς τον άγγελό σου. Κι εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις… Να τον προστατέψεις; Ή μήπως… να τον σκοτώσεις; Όχι! Δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο σε ένα αγγελάκι! Θα τον προστατέψεις! Οργανώνεσαι. Ψάχνεις για συμμάχους. Ψάχνεις χαμόγελα ίδια με εκείνο που ζωγραφίστηκε στον καθρέφτη σου όταν σου χτύπησε την πόρτα αυτός… Και βρίσκεις κάποια. Σε υποστηρίζουν με σθένος! Το χαμόγελό τους μετατρέπεται σε ασπίδα που διώχνει μακριά τα μαύρα σύννεφα. Όταν, μάλιστα, αυτό το χαμόγελο βρίσκεται απέναντι στο δίλημμα που σου θέτουν οι άνθρωποί σου, μετατρέπεται σε τόξο έτοιμο να επιτεθεί στον κάθε αμαρτωλό. Ρίχνει τα βέλη του σε οποιονδήποτε σου προτείνει να σκοτώσεις το αγγελάκι.

Δεν είναι, όμως, αρκετοί. Απουσιάζει το σημαντικότερο χαμόγελο, αυτό που θα σταθεί δίπλα σε σένα και το μικρό άγγελο, αυτό που θα μπει μπροστά για να σας προστατέψει από όλους… Προσπαθείς να τον κάνεις σύμμαχό σου. Προσπαθείς πολύ. Το έχεις αγαπήσει το αγγελάκι σου. Θες να το αγαπήσει κι εκείνος! Προσπαθείς ξανά και ξανά και ξανά… Οι μέρες, όμως, περνάνε. Η διορία του αγγέλου σου τελειώνει και δεν έχεις άλλο χρόνο για χάσιμο. Κι εκείνος δεν μπορεί να μείνει άλλο δίπλα σου. Όχι έτσι. Όχι μέσα στην αμφιβολία, το μίσος, τη θλίψη, το σκοτάδι. Θέλει την ασφάλεια, την αγάπη, τη χαρά, το φως. Θέλει τη ζεστή σας αγκαλιά προκειμένου να ετοιμαστεί και να βγει στο φως, στον κόσμο. Να γίνει σαν κι εσάς. Να τον κάνετε σαν κι εσάς.

Ο άνθρωπός σου, όμως, δεν γίνεται ποτέ συμμαχός σου. Γίνεται αντίπαλός σου.

«Δεν είμαστε έτοιμοι» - «Μα αγαπιόμαστε!»

«Δεν θα τα καταφέρουμε» - «Θα τα καταφέρουμε, θα δεις»

«Δεν έχουμε αρκετά χρήματα» - «Έχουμε, όμως, αρκετή αγάπη!»

«Είναι πολύ νωρίς για μια τέτοια αλλαγή» - «Μας διάλεξε και ήρθε τώρα… Ίσως ήρθε η ώρα»

«Δε συμφωνώ. Και δεν μπορείς να κάνεις κάτι χωρίς εμένα» - «Δε θέλω να το κάνω χωρίς εσένα!»

 

«Είναι καλύτερα να το σκοτώσουμε. Πρέπει» - «Πρέπει να το σώσουμε…»

Ημέρα 84η: Η διορία τελείωσε… Στεναχωριέσαι. Κλαις. Ελπίζεις σε μια παράταση. Προσπαθούν να σε παρηγορήσουν. «Θα είναι καλύτερα. Θα το δεις».

Βρίσκεσαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και περιμένεις… «Δε θα πονέσεις», σου λέει η άσπρη μπλούζα. «Πονάω πολύ… Εδώ και μέρες… Θα πονάω πολύ… Για πολλές μέρες», σκέφτεσαι κι δάκρυα τρέχουν από τα μάτια σου. Κι ο άγγελος φεύγει από την αγκαλιά σου! Και τότε, τον ακούς που σου φωνάζει:

«Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΜΑΝΟΥΛΑ»

Μάθε πώς να γίνεις αληθινά όμορφη

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο από το

 http://www.actclick.com/site/articlePages/mainArticle_909.aspx

Μάθε πώς να γίνεις αληθινά όμορφη
Συμβουλές ομορφιάς από την Audrey Hepburn

Για γοητευτικά χείλη... προφέρετε λέξεις καλοσύνης.

Για όμορφα μάτια... κοιτάξτε να δείτε το καλό στους ανθρώπους.

Για λεπτή σιλουέτα... μοιράστε την τροφή σας με τους πεινασμένους.

Για ωραία μαλλιά... αφήστε ένα παιδί να τα χαϊδέψει μια φορά τη μέρα.

Για ελκυστικό βάδισμα... περπατήστε με τη γνώση ότι δεν πορεύεστε μόνοι σας.

Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν βρίσκεται στα ρούχα που φορά, το σώμα που περιφέρει ή τον τρόπο που χτενίζεται.

Η ομορφιά μιας γυναίκας πρέπει να είναι ορατή μέσα από τα μάτια της, γιατί αυτά είναι η είσοδος της καρδιάς της, το μέρος που κατοικεί η Αγάπη.

Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι στα χαρακτηριστικά του προσώπου της, αλλά αυτή που αντανακλάται από την ψυχή της.

Είναι η φροντίδα που προσφέρει με αγάπη.

Το πάθος που επιδεικνύει.

Η αληθινή ομορφιά μιας τέτοιας γυναίκας μεγαλώνει με το χρόνο...

Υ.Γ.: Πόση αλήθεια μπορεί να κρύβει αυτό το κείμενο; Κι όχι μόνο για τη γυναίκα! Η ομορφιά του ανθρώπου κρύβεται εκεί όπου δεν μπορούν να επέμβουν κρέμες, νυστέρια, μακιγιάζ, ρούχα κλπ. Κρύβεται στο βλέμμα του, στα λόγια του, στο χαμόγελό του, στην ψυχή του...

για το Μάνο και τα τραγούδια του

Δεν έχει πολλές ώρες (3 ή 4 αν δεν κάνω λάθος...) που μαθεύτηκε η είδηση του χαμού σου. Από τότε με έπιασε μια νοσταλγική διάθεση και μια επιθυμία να ακούσω τα τραγούδια σου. Ξεκίνησα με τα πιο πρόσφατα, τα δικά σου, θέλοντας να ακούσω μόνο τη φωνή σου, μόνο το δικό σου, προσωπικό ύφος. Πως μπορείς να αντισταθείς -και το λέω "χωρίς ντροπή" αυτό- στα κομμάτια που ξεπροβάλλουν δίπλα στα δικά σου... σε εκείνα που ήσουν ακόμη ένας από τους Πυξ Λαξ; Σε εκείνα που ΗΣΟΥΝ οι Πυξ Λαξ! 

Και κάπως έτσι άρχισε το πολύωρο ταξίδι μου στη μουσική και τις αναμνήσεις! Το ένα τραγούδι ακολουθούσε το άλλο, η μία ανάμνηση κυνηγούσε την άλλη. Και φτάνεις στο τέλος να συνειδητοποιείς πως πολύ περισσότερα τραγούδια από όσα νόμιζες έχουν συνοδεύσει τις "περιπλανήσεις" σου στον -κατά τ' άλλα μάταιο τούτο- κόσμο! Μεγάλωσα ακούγοντας Πυξ Λαξ, καθώς είχα την τύχη να έχω μαμά με απίστευτο γούστο στη μουσική, που φρόντισε να θέσει τις σωστές βάσεις για τη μουσική μου παιδεία!! (thank you μανούλα!!!) Μεγάλωσα, λοιπόν, με αυτά τα υπέροχα κομμάτια, τις απίστευτες μελωδίες και τους όλο νόημα στίχους τραγουδισμένα από τις ιδιαίτερες φωνές των Στόκα, Πλιάτσικα και Ξυδού

Δυστυχώς τους Πυξ Λαξ ενωμένους δεν κατάφερα να τους δω... Όταν άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες είχανε ήδη διαλυθεί... ήλπιζα πάντοτε βέβαια σε κάποιο reunion... δεν ελπίζω πια! Κατάφερα όμως να τους ακούσω μεμονωμένα... Κάποια live του Πλιάτσικα, σε ένα άλλο είδα τον Στόκα και (λέω πλέον ευτυχώς!) είδα και τον Ξυδού στη συναυλία των Κατσιμιχαίων στη Θεσσαλονίκη... πριν ένα μήνα ακριβώς! Ήταν συγκλονιστικός... Τι κρίμα που δε γεννήθηκα μερικά χρόνια πριν!

Φτάνουν όμως τα δικά μου λόγια... Καιρός να μιλήσω μέσα από τα δικά σου... Νόμιζα πως δεν ήξερα πολλά από τα κομμάτια που έχεις γράψει... Έκανα λάθος! Τελικά ήξερα πολύ περισσότερα απ' όσα μπορούσα να φανταστώ! Και πολλά από αυτά κάτι σημαίνουν για μένα...

Ήρθες εχθές αργά, μιαν άλλη εποχή να μου θυμίσεις... Μια εποχή που θέλησα να λησμονήσω... Αλλά... ήρθες εχθές αργά... Και μ' άφησες να σκέφτομαι πως είδα τα μάτια του να λάμπουν στο σκοτάδι από αγάπη... Μια αγάπη που έσβησε, μόλις άναψαν τα φώτα!

Κι έμεινα ο βλάκας να κοιτάω την αναμμένη λάμπα και να αναρωτιέμαι γιατί ποτέ δεν σκέφτηκε τι ήτανε για μένα... γιατί ποτέ δεν έψαξε να βρει, που έκρυβα τα όνειρα που έκανα... κι αν η καρδιά μου θάλασσα με κύμα ταραγμένη βρήκα τη δύναμη να τραγουδώ...
να γελώ...
να ζω...
να σκέφτομαι...
να μιλώ...
να νιώθω...
να ανασαίνω...
να αγαπώ!

Υ.Γ. δεν μου αρέσουν τα ερωτικά τραγούδια... αυτό όμως δεν είναι ένα τραγούδι για έρωτες, αγάπες και λουλούδια! Είναι πολλά περισσότερα...Σε συνέντευξή του ο Ξυδούς δήλωσε: "κάνουμε το λάθος και χρησιμοποιούμε τη λέξη αγάπη πάρα πολύ εύκολα. Δε σημαίνει όταν θέλω κάποιον, τον αγαπώ και πεθαίνω γι' αυτόν. Η αγάπη πανω απ' όλα είναι θυσία, έτσι; Επειδή η θυσία είναι σκληρή, πολύ σκληρή, ας προσπαθήσουμε δύο άλλα πράγματα: σεβασμό και ειλικρίνεια. (επιτέλους, άκουσα και από κάποιον άλλο -και ποιον άλλο!- αυτά τα λόγια... όταν τα λέω εγώ είμαι "η τρελή"!)

θα μπορούσε λοιπόν ένας άνθρωπος που έχει πει αυτά τα λόγια, να γράψει ένα απλό ερωτικό τραγούδι?? οχι....

Από μικρή στην αγκαλιά των λογισμών μου είχα διαλέξει από όλα μου τα λάθη να κυνηγάω μια οπτασία που κρυβότανε στα δάση...Από μικρή στην αγκαλιά των λογισμών μου είχα διαλέξει να μη φτάνω μια οπτασία που κρυβότανε στα δάση... Πες μου που πάνε όταν πεθαίνουν οι αλήτες αφού η ψυχή τους έχει χάσει την πυξίδα... Πες μου που πάνε όταν ζούνε οι αλήτες αφού η ψυχή τους δεν βρήκε ποτέ την πυξίδα...

Υ.Γ. αυτό το τραγούδι ήταν ένα μεγάλο μάθημα (για μένα τουλάχιστον)...
Ζήσε μονάχα την στιγμή και άσε το μετά

...αυτό κάνω... και είναι ωραίο τελικά να ζεις την κάθε σου στιγμή! Άσε, μωρέ το μετά! Φτάνει πια με το μετά!!

Ζούμε τη ζωή μας σκεπτόμενοι το μετά...

Μεγαλώνουμε και κάνουμε πράγματα όχι για μας τους ίδιους, αλλά για το μετά!

Δε χαιρόμαστε τώρα, για να μη στεναχωρηθούμε μετά!

Λυπόμαστε τώρα, αλλά μετά θα είμαστε χαρούμενοι! Γι' αυτό όλο και περισσότεροι "φεύγουν" λυπημένοι... Δεν προλάβανε το μετά...

Όλη μας η ζωή είναι σκέψεις, πράξεις και ενέργειες που θα μας εξασφαλίσουν ένα καλό "μετά"! Είτε αυτό είναι μετά από 5, 10, 20, 30 χρόνια είτε μετά από 1, 2, 5, 10 ζωές...

Ζήσε μονάχα τη στιγμή! Ζήσε την κάθε στιγμή! Σαν να είναι η τελευταία... Σαν να μην πρόκειται να ξανάρθει... και βασικά δεν θα ξανάρθει! Η κάθε στιγμή είναι μοναδική, ακόμα κι αν καταφέρεις να κάνεις τα ίδια πράγματα, με τους ίδιους ανθρώπους.. κάτι θα είναι διαφορετικό..κάτι που θα κάνει τη στιγμή μοναδική.

Θα λείψεις σε όλους... Σε μας, σε αυτούς, στη μουσική...

Έφυγες, αλλά άφησες κάτι για το μετά... Υπέροχα τραγούδια... Όμορφες μελωδίες και στίχους - τροφή για σκέψη!

Να περνάς καλά εκεί πάνω....

Εσύ εκεί... κι εγώ σκυμμένος στην κασέτα σου, να με ματώνει η φωνή σου και το ψέμα σου